Her Cuma günü babamla beraber yıllar önce terk ettiğimiz eski virane evimizi ziyarete giderdik. Bu ev hatırlarla dolu olduğu için çok önemliydi. Babam titreyen elleriyle tuttuğu bastonu kapının köşesine yasladı, sonra da yamalı yeleğin cebindeki eskimiş anahtarı çıkartıp besmeleyle açtığı eski kapıdan içeri girmiştik. Evin avlusunun bir köşesinde eski bir sömye vardı. Ağır adımlarla sömyenin üzerine oturmuştu ve her zamanki gibi babamın o yüzündeki mutlu tebessümü görmüştüm.
-Baba bu evde ne buluyorsun da bu kadar çok mutlusun? Diye sormuştum.
-Gözleri doldu bir anda.
-Oğul dedi… Burası varya burası benim için cennetten bir köşe. Buraya gelince bütün acılarımı unutuyorum. Şu somyenin üstünde rahmetli annen ile beraber sen ve diğer kardeşlerini gülüşüp oynarken ne güzel doya doya izlerdik.
-İçini çekti garip babam. İlk defa ağladığına şahit olmuştum. Abdestini alıp cuma namazını kıldıktan sonra babamla beraber yeni evimize gitmiştik.
-Her zamanki gibi odasına gidip, eline 99 luk tesbihi alıp pencerenin kenarında gelen geçeni izlerdi. Taşındığımız yeni evde mutsuz olduğu her halinden belliydi. Gün geçtikçe zayıflıyor, son zamanlarda yemek dahi yemiyordu. Eski evi ve hatıraları özlediği her halinden belliydi.
-Hiç zaman kaybetmeden kardeşim Ahmet’i aradım ve babamızın bu halini anlattıktan sonra hemen eski evimizi baştan aşağı yeniledik. Hatta babamızın o çok sevdiği kırık eski somyeyi bile…
-Kardeşim Ahmet ile beraber babamızı o çok sevdiği eve götürdük. Babam o evi görünce sanki o hasta adam gitmiş yerine gözlerinin içi gülen biri gelmişti. Babamıza artık burada yaşayacağımızı söyledik. Babam o güzelim somyeyi görünce yavaş adımlarla gidip üzerine oturdu ve iki elini semaya açıp, Allah sizlerden razı olsun oğullarım, siz benim yüzümü güldürdünüz Allah’ta her iki cihanda yüzünüzü güldürsün diye dua etti..
Allah herkese böyle evlatlar nasip etsin…
Yazar Mehmet Koç
